Życiorysy i podania związane z rycerstwem

Gość

Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima (ok. 1380-1428), sławny polski rycerz, niepokonany w licznych turniejach, symbol cnót rycerskich. Starosta kruszwicki od roku 1417, starosta spiski od 1420
Wielokrotnie brał udział w wyprawach przeciwko Turkom, występując wraz ze swym bratem Farurejem w szeregach rycerstwa europejskiego, ściąganego na te wyprawy przez króla Węgier, Zygmunta Luksemburskiego, z którego dworem był przez lata silnie związany.

Na wieść o szykującej się ostatecznej rozprawie z Krzyżakami powrócił do kraju. Po bitwie pod Grunwaldem, w której brał czynny udział (niewykluczone, że to właśnie Zawisza w krytycznym momencie bitwy uratował królewski sztandar, choć nie ma na to wyraźnych dowodów) wystąpił Zawisza z propozycją zawarcia pokoju między królem polskim i królem węgierskim Zygmuntem Luksemburskim - (układ w Lubowli w 1411). W 1412 r. uczestniczył wraz z królem Władysławem Jagiełłą w uroczystym zjeździe monarchów w Budzie, występując również jako uczestnik zorganizowanego przy tej okazji wielkiego turnieju rycerskiego.
Będąc świetnym dyplomatą, a przez to jednym z najbardziej zaufanych ludzi króla Władysława Jagiełły został Zawisza wysłany jako jeden z sześciu posłów polskiej delegacji na Sobór w Konstancji (1414-1418), gdzie wsławił się występując jako jeden z nielicznych obrońców sprawy i osoby Jana Husa. Wielokrotnie posłował na dwór Zygmunta Luksemburskiego. Podczas odbywania jednego ze swych licznych poselstw, przebywając na dworze tegoż władcy dostał się do niewoli czeskiej podczas walk w obronie tzw. Niemieckiego Brodu. Z niewoli tej został wkrótce uwolniony, ponoć za niezwykle wysokim okupem.
W 1415, towarzysząc królowi Zygmuntowi Luksemburskiemu w podróży do Perpignan w Aragonii pokonał w głośnym pojedynku Jana z Aragonii, wysadzając z siodła jednym uderzeniem kopii najprzedniejszego rycerza turniejowego zachodniej Europy. Utwierdziwszy w ten sposób sławę niepokonanego i najznamienitszego rycerza w Europie, chętnie był podejmowany na dworach władców europejskich.

W latach 1420-1422 walczył po stronie króla Węgier z czeskimi husytami. W historii odnotowano również słynną ucztę jaką wydał Zawisza Czarny w Krakowie, wzięcie udziału w której uznało za zaszczyt kilku europejskich władców podczas ich zjazdu w stolicy Polski w roku 1424
Uczestniczył w roli dowódcy oddziałów najemnych w wyprawie Zygmunta Luksemburskiego na Turków w roku 1428 i osłaniał odwrót tego władcy z pola walki pod Golubacem (Gołąbcem); król Zygmunt posłał łódź dla Zawiszy i nakazał mu w nią wsiąść. Rycerz postanowił pozostać ze swoimi towarzyszami na polu bitewnym. Odsyłając łódź ruszył z dwoma pieszymi przeciw wojsku tureckiemu. Został otoczony przez wroga i wzięty do tureckiej niewoli. Jak mówi legenda, podczas okupacji więźnia wywiązał się spór między dwoma janczarami (piechotą Imperium Osmańskiego), o to, czyim jeńcem jest waleczny Zawisza. Podczas nierozstrzygającej się kłótni jeden z przeciwników wyciągnął miecz i obciął głowę Polskiemu Rolandowi.
Przyczynę śmierci Zawiszy Czarnego upatrywano jednak przede wszystkim w nieudolności króla Zygmunta Luksemburskiego, jako naczelnego dowódcy tejże wyprawy.

Gość

Hrabia Roland (frank. Hruotland) – główny bohater Pieśni o Rolandzie, postać historyczna. Rolanda, hrabiego marchii bretońskiej wzmiankował w Vita Karoli Magni Einhard.

Roland należał do grona rycerzy Karola Wielkiego.

Podczas powrotu z wyprawy przeciwko Saracenom (778) dowodził tylną strażą wojsk francuskich. W czasie przeprawy przez Pireneje jego oddział został napadnięty i pokonany. W rzeczywistości "Wyprawa przeciw Saracenom" była wyprawą łupieską na obszary Hiszpanii. Hrabia Roland natknął się na nich przypadkiem podczas powrotu. Zginął na terenie wroga.

Według Pieśni o Rolandzie walczył legendarnym mieczem Durandalem.

Gość

Między Zabierzowem a Szczyglicami rzeka Rudawa przebija sie przez białe skały Garbu Tenczyńskiego. W miejscu tym wznoszą sie 25 metrowe skały, noszą nazwę Skały Kmity. Według legendy rycerz Stanisław Kmita zakochał sie w Olimpii - córce Bonera z Balic. Zawistna intryga rozdzieliła zakochanych, a zrozpaczony rycerz rzucił sie ze skały w przepaść.
Kiedyś na skale był napis:
"Sroga miłości mojej moc dręczy duszę. Wiara, Bóg, Kmita i Bonerówna 1515"