BRACIA DOBRZYŃSCY - FRATRES MILITES CHRISTI DE DOBRIN - Komandoria Krakowska

Forum BRACIA DOBRZYŃSCY Strona Główna
 

 FAQ   Szukaj   Użytkownicy   Grupy   Rejestracja  Profil   

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

 
Życiorysy związane z krucjatami


 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum BRACIA DOBRZYŃSCY Strona Główna -> POWIĄZANE Z ZAKONEM (cosas conectadas con la orden)
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość

Gość







PostWysłany: Sob 16:31, 28 Lip 2007    Temat postu: Życiorysy związane z krucjatami

Saladyn, Al Malik Al Naser Salah ad-Din Yusuf Abu Al Muzzafar Ibn Ayyub w skrócie Salah Eddin Al Ajjubij (ur. 1137 lub 1138 w Tikricie w Mezopotamii – zm. 4 marca 1193 w Damaszku) wódz i polityk muzułmański pochodzenia kurdyjskiego, sułtan Egiptu, władca imperium rozciągającego się od Sudanu po Syrię, od Jemenu przez Półwysep Arabski, Irak do Turcji (Dijar Bakr) uważany za założyciela dynastii Ajjubidów.

W nocy narodzin Saladyna, jego ojciec, Nadżm ad-Din Ayyub, zebrał całą swoją rodzinę i przeprowadził się do Aleppo, wstępując na służbę do wpływowego tureckiego gubernatora Syrii, Nur ad-Dina. Saladyn dorastał w Baalbeku i Damaszku.

W 1152 r. wstąpił na służbę do Nur ad-Dina. Początkowo został wysłany wraz ze swoim stryjem Asad-Eddinem Szirkuhem by bronić Egiptu i dynastii Fatymidów. Po śmierci stryja w 1169 został wezyrem i po obaleniu ostatniego z Fatymidów przejął władzę w Egipcie. W 1171 ogłosił się sułtanem Egiptu. Jego potęga rosła wraz z wciąż nowymi zdobyczami terytorialnymi. W 1174 r. zdobył Damaszek, w 1183 r. – Aleppo. Po pokonaniu przeciwników w obozie muzułmańskim skierował się przeciw Królestwu Jerozolimskiemu. W bitwie pod Hittin 4 lipca 1187 rozbił wojska Franków, a 2 października zdobył Jerozolimę, wypierając chrześcijan z niemal całego obszaru Ziemi Świętej. Reakcją na wydarzenia w Ziemi Świętej była III krucjata. W 1192 zawarł z krzyżowcami traktat kończący oblężenie Akki. Chrześcijanie nazwali jego wojska Saracenami.

Saladyn zasłynął jako zręczny polityk i wódz, a przy tym mecenas sztuki i nauki (zwłaszcza medycyny), człowiek wspaniałomyślny, prawy i rycerski. Jego postać została uwieczniona przez Torquata Tassa w Jerozolimie wyzwolonej


Ostatnio zmieniony przez Gość dnia Sob 16:55, 28 Lip 2007, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry

Gość







PostWysłany: Sob 16:33, 28 Lip 2007    Temat postu:

Ryszard I (ur. 8 września 1157, zm. 6 kwietnia 1199) zwany "Ryszardem Lwie Serce" (ang. Richard the Lionheart, fr. Cœur de Lion) - król Anglii od 1189. Syn Henryka II Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej. W latach 1190-1192 był jednym z dowódców trzeciej wyprawy krzyżowej. Uwięziony w Austrii w czasie drogi powrotnej, następnie przekazany cesarzowi Henrykowi VI. Został uwolniony w 1194 roku. Zginął, walcząc z francuskim królem Filipem II Augustem o angielskie posiadłości we Francji.

Władca niezwykle kontrowersyjny, który swe królestwo traktował jako źródło dochodów na pokrycie kosztów swych wojen[1], który nigdy nie nauczył się angielskiego, a w kraju przebywał okazjonalnie. Legendę króla wspierał jego niezwykły przydomek, dzięki czemu historia jego panowania aż do XIX wieku przesłonięta była opowieściami z pogranicza baśni; wpleciono ją nawet w opowieści o Robinie z Locksley.
Był czwartym dzieckiem, a zarazem trzecim synem Henryka II Plantageneta i jego żony Eleonory Akwitańskiej.

Przyrodni brat Marii z Szampanii i księżniczki Alicji - córek Eleonory z jej pierwszego małżeństwa z Ludwikiem VII, królem Francji. Młodszy brat Wilhelma, Henryka Młodego Króla i Matyldy, żony księcia saskiego Henryka Lwa; starszy brat Godfryda, Eleonory, Joanny i Jana bez Ziemi.
Mimo że Ryszard urodził się w Beaumont Palace, w Oksfordzie, zawsze uważał Francję za swój dom. Kiedy jego rodzice się poróżnili, pozostał pod opieką matki i od 1168 razem z nią był diukiem Akwitanii, a od 1172 również diukiem Poitiers. Ryszard został bardzo dobrze wykształcony; tworzył nawet poezję w języku francuskim oraz okcytańskim. Był również bardzo przystojny; miał blond włosy, niebieskie oczy, mierzył około 1,93 m wzrostu. Był również sławny dzięki swoim rycerskim wyczynom, odwadze i zdolnościom dowódczym. Baronów na podległych sobie terytoriach trzymał twardą ręką. Często spierał się z ojcem i spory te niejednokrotnie przeradzały się w otwarte rebelie.
Był jedynie raz żonaty z Berengarią (1165/1170 - 23 grudnia 1230), córką króla Nawarry Sancha VI Mądrego i Sanchy, córki Alfonsa VII Imperatora, króla Kastylii i Leónu. Zawarli oni związek małżeński 12 maja 1191 r. w kaplicy św. Jerzego w Limassol na Cyprze, najprawdopodobniej jednak małżeństwo to nie zostało nigdy skonsumowane.
Ryszard pozostawił po sobie przynajmniej jedno nieślubne dziecko, syna Filipa.
W 1173 Ryszard dołączył do swoich braci - Henryka i Godfryda, diuka Bretanii, którzy wystąpili przeciw ojcu, ich zdaniem ograniczającym ich przywileje. Planowali zdetronizowanie ojca i pozostawienie tronu Młodemu Królowi jako jedynemu królowi Anglii. Henryk II w odpowiedzi zaatakował Akwitanię. W wieku 17 lat Ryszard jako ostatni z braci poddał się ojcu[2]. W 1174, po ostatecznym upadku buntu, Ryszard złożył nową przysięgę wierności swojemu ojcu, ale jego ambicje niejednokrotnie zderzały się z ambicjami ojca.

Jednym z powodów konfliktu była sprawa małżeństwa Ryszarda. Henryk i Eleonora chcieli go ożenić z przyrodnią siostrą króla Francji, Filipa II Augusta, Alicją. Ryszard, który był bliskim przyjacielem Filipa (aczkolwiek ten drugi traktował tę przyjaźń instrumentalnie i zapominał o niej, kiedy tylko mógł mieć z tego korzyści), odmówił. Wtedy Henryk II, który łakomym okiem patrzył na posag Alicji - hrabstwo Vexin, uczynił księżniczkę swoją metresą. To spowodowało, że planowane małżeństwo stało się już niemożliwe (było już takie w oczach Kościoła ze względu na bliskie pokrewieństwo Ryszarda i Alicji).

W 1179 r. Ryszard musiał stawić czoło rebelii baronów w Akwitanii, wywołanej jego srogimi rządami. Rebelianci poprosili o wsparcie braci Ryszarda, Henryka i Godfryda. Sytuacja Ryszarda była nie do pozazdroszczenia. Punkt zwrotny nastąpił wiosną 1179 r. w dolinie Charente. Znajdowała się tam twierdza Taillebourg, silnie ufortyfikowana, otoczona z trzech stron przepaścią, a od czwartej strony miastem i chroniona trzema pierścieniami murów. Wydawała się ona nie do zdobycia, jednak jej zajęcie zajęło Ryszardowi 2 dni. Po przybyciu pod warownię książę rozkazał wojsku plądrować okolicę. Mieszkańcy, którzy schronili się w zamku, zobaczyli to i zaatakowali ludzi Ryszarda. Wówczas zaatakował książę i wjechał do miasta przez otwartą bramę. Oprócz sławy wodza zajęcie twierdzy osłabiło ducha oporu wśród akwitańskich feudałów, którzy poddali się Ryszardowi.

Od 1180 r. narastał konflikt Ryszarda z ojcem i rodzeństwem. Najpierw książę Akwitanii odmówił płacenia daniny bratu - Henrykowi. Ojciec pozwolił więc swojemu najstarszemu synowi zaatakować Akwitanię. Do Henryka przyłączyła się większość baronów, ale Ryszard odparł atak. W 1183 r. Henryk zmarł, ale Henryk II dał pozwolenie na zaatakowanie Akwitanii swojemu najmłodszemu i ulubionemu synowi, Janowi. W 1187 r. Ryszard wszedł w porozumienie z Filipem Augustem i w listopadzie złożył mu hołd z Normandii i Andegawenii. Relacje Filipa i Ryszarda były bardzo bliskie. Kronikarze pisali, że jedli z jednej miski i spali tej samej nocy w jednym łożu oraz, że była między nimi wielka miłość. Niektórzy współcześni pisarze uznali więc, że Filip i Ryszard byli kochankami. W kronikach Ryszard jest oskarżany o uleganie "grzechowi Sodomy", powszechnie identyfikowanego z homoseksualizmem. Niektórzy twierdzą, że kochankiem Ryszarda był też jego szwagier Sancho VII, król Nawarry.

Niedługo po uroczystości hołdu na dwór Filipa Augusta dotarła wieść o klęsce armii Królestwa Jerozolimskiego na Rogach Hittinu i utracie Jerozolimy. Ryszard i wielu innych francuskich feudałów złożyło w Tours śluby krucjatowe.

W 1188 r. Henryk II postanowił nadać Akwitanię księciu Janowi. Ryszard nie mógł się na to zgodzić i dołączył do Filipa Augusta, który w 1189 r. zaatakował Normandię. Siły Henryka II zostały pokonane 4 lipca pod Ballans. Henryk uciekł z Le Mans do Chinon. Ścigał go Ryszard. Jeden z osłaniających ucieczkę króla rycerzy, William Marshal, zawrócił i zrzucił Ryszarda z konia, po czym odjechał nie chcąc dobijać księcia. Król dotarł do Chinon, gdzie zmarł 6 lipca[3]. Roger z Hoveden twierdził, że kiedy Ryszard pojawił się przy zwłokach ojca, z nosa Henryka pociekła krew, co znaczyło, że Ryszard był odpowiedzialny za jego śmierć. 20 lipca Ryszard został oficjalnie księciem Normandii, a 3 września w Westminsterze został koronowany na króla Anglii.
Podczas koronacji Ryszard zakazał wstępu na uroczystości ludności żydowskiej, ale kilku przedstawicieli żydowskiej społeczności przybyło złożyć królowi dary. Według Ralfa z Diceto, dworzanie Ryszarda pobili Żydów i wyrzucili ich z dworu. Kiedy wieść o tym dotarła do króla, kazał on zabić wszystkich Żydów w mieście. W Londynie rozpoczął się pogrom - Żydów bito na śmierć, rabowano i palono żywcem. Żydowskie domy zostały spalone, a ci co przeżyli pogrom zostali siłą ochrzczeni. Tymczasem Roger z Hoveden obarcza winą za zajścia fanatycznych mieszczan. Król miał ukarać prowodyrów zamieszek i pozwolić ochrzczonym Żydom wrócić do judaizmu. Arcybiskup Canterbury Baldwin z Exeter miał powiedzieć wówczas: Jeśli król nie jest człowiekiem Boga, prędzej będzie człowiekiem diabła, nawiązując do popularnego wówczas powiedzenia, że ród Andegawenów "wywodzi się od diabła i składa się z diabłów wcielonych". Pogromy ludności żydowskiej nie ustały - w marcu 1190 r. doszło do pogromu w Yorku.

Tymczasem Ryszarda pochłaniały sprawy związane z wyprawą krzyżową. Wyprawić miał się wspólnie z Filipem Augustem. Ryszard rozpoczął tworzenie armii, na którą wydał większość pieniędzy zgromadzonych przez ojca. Podniósł też podatki i nawet zgodził się na to, aby król Szkocji Wilhelm I Lew zamienił zobowiązanie do militarnej pomocy Ryszardowi na zapłatę 10 000 marek w srebrze. To jednak wciąż było za mało. Ryszard uciekł się więc do sprzedaży urzędów i dóbr ziemskich, a nawet zmuszał urzędujących urzędników, aby płacili za swoje urzędy (Lord Kanclerz William Longchamp zapłacił 3 000 marek).

Ryszard wyznaczył też swoich przedstawicieli w kraju, którzy mieli go zastępować podczas jego nieobecności. W księstwie Normandii zastępował go tamtejszy seneszal William Fitz Ralph. W Andegawenii dotychczasowy seneszal, Stefan z Tours, został uwięziony za malwersacje. Jego miejsce zajął Payn de Rocheford. W Poitou Ryszarda zastępował seneszal Peter Bertin. W Gujennie królewskim zastępcą został Helie de La Celle. W Anglii regentami zostali Hugo, biskup Durham i William de Mandeville, 3. hrabia Essex. Essex wkrótce zmarł i jego miejsce zajął Kanclerz, William Longchamp. Królewski brat Jan był z tych rozwiązań wielce niezadowolony i zaczął spiskować przeciwko Longchampowi.
Historycy od dawna zarzucali Ryszardowi nikłe zainteresowanie Anglią i skupianie się na sprawach francuskich. Król wykorzystywał Anglię głównie jako zaplecze dla krucjaty i późniejszych wojen na kontynencie. Ryszard nie lubił swojego królestwa. Mawiał, że jest tam "zimno i ciągle pada". Pewnego razu stwierdził również, że sprzedałby Londyn, gdyby tylko znalazł się kupiec. Anglia była mu potrzebna tylko dlatego, że związany był z nią tytuł królewski, który pozwalał mu stawać na równi z innymi monarchami. Podobnie jak większość Plantagenetów przed XIV w. nie widział potrzeby, aby nauczyć się języka angielskiego.
Ryszard i Filip wyruszyli latem 1190 r. z Vézelay. Ryszard bezskutecznie oczekiwał na angielską flotę w Marsylii, podczas gdy Filip przez Genuę dotarł do Messyny. Ryszard przybył na Sycylię dopiero we wrześniu. Tymczasem na wyspie po śmierci króla Wilhelma II koronę zagarnął jego kuzyn Tankred z Lecce i uwięził żonę Wilhelma, Joannę, siostrę Ryszarda. Ryszard zażądał od Tankreda uwolnienia siostry i oddania jej wdowiego apanażu. Tymczasem postępowanie wojsk Ryszarda wywołało rebelię w Messynie. Ryszard zaatakował miasto i zdobył je 4 października. Pozostał w nim dopóki Tankred nie zgodził się na zawarcie traktatu. Nastąpiło to 4 marca 1191 r. Król Sycylii zobowiązywał się uwolnić Joannę i wydzielić jej wdowie uposażenie. Ze swej strony Ryszard i Filip uznali Tankreda za prawowitego króla Sycylii (był jeszcze jeden pretendent - Henryk VI Hohenstauf, król Niemiec i zięć Wilhelma II; nie zapomniał on Ryszardowi tego traktatu). Ryszard oficjalnie uznał swojego bratanka, Artura Bretońskiego za swojego następcę, czym zdenerwował Jana bez Ziemi.

Królowie wymieli podarunki (Ryszard podarował Tankredowi miecz, który uważano za legendarny Excalibur). Wkrótce po podpisaniu traktatu Ryszard i Filip zaokrętowali swoje wojska i wypłynęli do Ziemi Świętej. Podróż Filipa przebiegła bez przeszkód, ale Ryszarda powstrzymała burza i w kwietniu znalazł się na wyspie Rodos. Tymczasem skutek przyniosły działania matki Ryszarda, królowej-wdowy Eleonory, która chciała ożenić syna z córką króla Nawarry, Sancha VI, Berengarią. Sancho wysłał córkę (która prawdopodobnie widziała swojego przyszłego męża tylko raz w życiu) na spotkanie z królem Anglii. Ponownie na przeszkodzie stanęła burza i narzeczona Ryszarda znalazła się na Cyprze, gdzie dostała się do niewoli u bizantyjskiego władcy wyspy, Izaaka Komnenosa.

Ryszard wyruszył więc na Cypr i w maju 1191 r. znalazł się na wyspie. 6 maja flota wpłynęła do portu Limassol i zdobyła miasto. Komnenos przybył za późno aby powstrzymać krzyżowców i wycofał się do Kolossi. Król Anglii próbował nawiązać rozmowy z Komnenosem, ale ten twardo domagał się opuszczenia wyspy przez Ryszarda. Musiało więc dojść do zbrojnego starcia. Armia Komnenosa i armia Ryszarda (do której dołączyli cypryjscy katolicy i przeciwnicy Komnenosa) spotkały się pod Tremetuzją. Bizantyjczycy walczyli dzielnie, ale liczniejsza i lepiej wyekwipowana armia krzyżowców ostatecznie odniosła zwycięstwo. Izaak wycofał się do Pentadaktylos, ale po upadku zamku Kantara poddał się Ryszardowi. Miał poprosić króla, aby ten nie zakuwał go w żelaza. Ryszard obiecał mu to, poczym kazał mu założyć srebrne łańcuchy. Młoda córka Komnenosa trafiła na dwór Berengarii z Nawarry, którą Ryszard poślubił 12 maja.
W następnych dniach Ryszard przemaszerował przez wyspę, niszcząc potencjalne źródła oporu. Na początku czerwca wraz z większością armii odpłynął do Ziemi Świętej. Cyprem w jego imieniu zarządzał Richard Carnville. Wyspa została w późniejszym czasie przekazana templariuszom, potem byłemu królowi Jerozolimy Gwidonowi z Lusignan.
Po kilku dniach żeglugi, 8 czerwca 1191 r., flota Ryszarda dotarła do wojsk krzyżowych oblegających Akkę. Od razu Ryszard został wciągnięty w spór o tron jerozolimski. Król poparł Gwidona z Lusignan, który był lennikiem Ryszarda jako hrabiego Poitiers. Gwidon był mężem Sybilli, która zmarła podczas zarazy rok wcześniej. Rywalem Gwidona był Konrad z Montferrat, drugi mąż przyrodniej siostry Sybilli, Izabeli, człowiek, który w 1187 r. obronił Tyr przed Saladynem. Miał poparcie swoich kuzynów, króla Filipa Augusta i księcia Austrii Leopolda V. Ryszard sprzymierzył się z Onufrym IV z Toronu, pierwszym mężem Izabeli, z którą ten musiał się w 1190 r. przymusowo rozwieść. Onufry znał biegle arabski i Ryszard korzystał z jego usług jako posła i tłumacza.

Tymczasem sytuacja wojsk krzyżowych nie przedstawiała się ciekawie. Oblężenie Akki rozpoczęło się w 1189 r., kiedy zwolniony z niewoli król Gwidon nie został wpuszczony do Tyru. Zebrał więc swoich zwolenników i obległ Akkę. W 1190 r. pod miasto podeszły oddziały Saladyna, i otoczyły oblegających. Tym samym doszło do podwójnego oblężenia. Filip, który przybył pod Akkę 20 kwietnia, wykorzystał czas na budowanie machin oblężniczych. Po przybyciu Ryszarda miało dojść do spotkania monarchów z Saladynem, które nie odbyło się, gdyż obaj królowie ciężko zachorowali.

Tymczasem machiny oblężnicze powodowały wyłomy w murach Akki, ale ilekroć krzyżowcy atakowali, na ich obóz uderzały wojska Saladyna. Krzyżowcy musieli więc bronić własnego obozu, a obrońcy mieli czas na zabezpieczenie wyłomów. 3 lipca dokonano sporego wyłomu, ale krzyżowcy nie zaatakowali. Obrońcy kilkakrotnie przedstawiali królom propozycje kapitulacji, ale były one odrzucane, gdyż Ryszardowi i Filipowi nie odpowiadały warunki. 11 lipca doszło do ataku na obóz krzyżowców, który został odparty. Obrońcy Akki stracili nadzieje na pomoc i 12 lipca miasto poddało się, a garnizon poszedł do niewoli. Konrad z Montferratu zatknął na murach chorągwie Królestwa Jerozolimskiego, królów Francji i Anglii oraz księcia Austrii.
Rychło doszło do konfliktu Leopolda z Ryszardem i Filipem. Książę, który dowodził krzyżowcami niemieckimi, żądał równego traktowania z królami, co ci uznali za przejaw arogancji. Ludzie Ryszarda zdjęli sztandar Leopolda z murów Akki i wrzucili go do fosy. Obrażony Leopold opuścił Outremer, ale nigdy nie zapomniał Ryszardowi tej zniewagi. 31 lipca odpłynął również Filip August, pod pretekstem złego stanu zdrowia. Pozostawił nieliczny kontyngent francuski pod wodzą Hugona III, księcia Burgundii. Obóz Ryszarda opuścił również Konrad, zawiedziony poparciem Ryszarda dla Gwidona z Lusignan. Ryszard został więc praktycznie sam, nie licząc stronników Lusignana, templariuszy, joannitów oraz oddziałów swojego siostrzeńca, Henryka II z Szampanii.
W rękach Ryszarda znajdowało się 2700 muzułmańskich jeńców, którzy mieli być zakładnikami dopóki Saladyn nie ustąpi z ziem w pobliżu Akki. 11 sierpnia Saladyn zaproponował wymianę, ale Ryszard nie przystał na to, gdyż Saladyn nie uwolnił chrześcijańskich baronów. 20 sierpnia Ryszard uznał, że Saladyn zbyt długo zwlekał z odejściem i kazał zabić wszystkich jeńców na przedpolach Akki. Oddziały muzułmańskie zaatakowały chcąc przerwać rzeź, ale zostały odparte. 22 sierpnia Ryszard z 40 000 żołnierzy ruszył na południe. Marsz był powolny, opóźniany przez ataki wojsk Saladyna, który chciał sprowokować chrześcijan do bitwy, ale Ryszard unikał starcia.

7 września Saladyn zdecydował się zaatakować chrześcijan pod Arsuf. Ryszard ustawił swą armię tyłem do morza. W pierwszej linii ustawił piechotę i łuczników, w drugiej kawalerię. Prawe skrzydło zajęli templariusze, lewe joannici. W środku stanęły oddziały angielskie, francuskie, flamandzkie i frankijskie. Przed południem do ataku poszły oddziały lekkiej piechoty muzułmańskiej, ale ich kolejne natarcia były odpierane przez frankijską piechotę. Następnie uderzyła turecka kawaleria, ale i jej nie udało się złamać szyku krzyżowców. Najsilniejszy atak poszedł na lewe skrzydło, ale szpitalnicy nie cofnęli się. W końcu jednak nie wytrzymali i bez porozumienia z królem ruszyli do kontrataku. W ślad za nimi poszła reszta wojska. Król Ryszard błyskawicznie uporządkował sytuację i poprowadził natarcie. Saraceni nie wytrzymali i rzucili się do ucieczki. Zginęło 7000 muzułmanów, w tym 32 emirów. Straty chrześcijan wyniosły 700 ludzi. Bitwa była ogromnym sukcesem moralnym, gdyż pokonano niezwyciężonego Saladyna. Jej znaczenie militarne było jednak niewielkie.

Armia krzyżowców wciąż posuwała się na południe. 10 września oddziały chrześcijan opanowały Jaffę i rozpoczęły przygotowania do ataku na Jerozolimę. Równocześnie trwały negocjacje z Saladynem i targi o jerozolimską koronę. Rokowania z Saladynem osobno prowadzili Ryszard i Konrad. Wojska krzyżowe dwukrotnie podchodziły pod Jerozolimę, ale nie zaatakowano miasta, gdyż Frankowie przekonali Ryszarda, że nie zdołają go obronić po odejściu armii krzyżowej. Raz Ryszard znalazł się w miejscu, skąd mógł dostrzec mury Jerozolimy, ale zasłonił tarczą oczy, aby nie móc oglądać miasta, którego nie dane mu było odzyskać dla chrześcijaństwa[4].

Po fiasku ataków na Jerozolimę król starał się uzyskać od Saladyna możliwie najkorzystniejsze warunki pokoju. Zaoferował nawet rękę swojej siostry, Joanny, bratu Saladyna, Al-Adilowi, jednak ta propozycja nie miała szans na realizację. Negocjację przeciągały się. Kwestią sporną była sprawa Askalonu, który został zdobyty i ufortyfikowany przez Ryszarda. Tymczasem udało się rozwiązać spór o tron jerozolimski. Gwidon zrezygnował ze swoich pretensji otrzymując koronę króla Cypru. Konrad niedługo cieszył się sukcesem. 28 kwietnia 1192 r. został zasztyletowany przez asasynów. Izabelę poślubił siostrzeniec Ryszarda, Henryk z Szampanii.

Działania wojenne wznowiono na wiosnę 1192 r. Ryszard zdobył Daron, dzięki czemu kontroli krzyżowców zostało poddane całe wybrzeże palestyńskie aż do Tyru. Wtedy ponownie Ryszard rusza na Jerozolimę i ponownie rezygnuje z ataku na miasto. Ogranicza się do zaatakowania idącej z Egiptu karawany. 5 sierpnia 1192 r. Saladyn znienacka zaatakował Jaffę, ale został odparty. Obie strony jednak dążyły do zawarcia pokoju. Saladyn był zmęczony 5-letnią wojną, a Ryszard chciał wrócić do kraju, gdzie spiskował przeciw niemu brat Jan, a Filip starał się odebrać mu jego francuskie posiadłości.
Tymczasem Ryszard ciężko zachorował. Saladyn posłał mu swoich lekarzy i brzoskwinie. Ryszard wyzdrowiał i negocjacje były kontynuowane. Wreszcie, 2 września 1192 r., Ryszard i Saladyn zawarli rozejm. Chrześcijanie odzyskiwali pas wybrzeża od Tyru do Jaffy. Jerozolima pozostawała w rękach muzułmanów, ale mieli oni zagwarantować pielgrzymom dostęp do miejsc świętych. 9 października 1192 r. Ryszard opuścił Outremer.
Zła pogoda zmusiła Ryszarda do zatrzymania się na bizantyjskiej wyspie Korfu. Cesarz Izaak II Angelos miał za złe Ryszardowi, że ten zajął bizantyjski Cypr. Ryszard rychło opuścił więc Korfu, w towarzystwie czterech rycerzy, w przebraniu templariusza. Szczęście mu jednak podczas drogi powrotnej nie sprzyjało i okręt Ryszarda rozbił się w pobliżu Akwilei. Króla czekała więc niebezpieczna droga przez środkową Europę. Ryszard udał się do swojego szwagra, księcia saskiego Henryka Lwa. Po drodze przechodził przez ziemie księcia austriackiego. W gospodzie niedaleko Wiednia został rozpoznany i aresztowany przez ludzi Leopolda V, który mścił się za zniewagę pod Akką oraz oskarżał Ryszarda o przyczynienie się do śmierci swojego kuzyna, Konrada z Montferratu. Ryszard i jego towarzysze podróżowali jako ubodzy pielgrzymi, ale wydał ich bogaty pierścień na palcu króla oraz fakt, że zamówił on pieczonego kurczaka, przysmak arystokracji.

Książę Leopold przekazał więźnia cesarzowi Henrykowi VI, ten zaś zamknął go w zamku Dürnstein, gdzie Ryszard napisał poemat "Ja nus hons pris" w języku okcytańskim, w którym wyrażał swoje żale z powodu opuszczenia przez towarzyszy. Cesarz zażądał za Ryszarda okupu w wysokości 150 000 marek. Królowa Eleonora rozpoczęła zbieranie tej sumy. Posiadacze ziemscy byli zobowiązani zapłacić czwartą część wartości ich posiadłości, podatki zostały podwyższone, a skarby kościelne skonfiskowane. Henryk zapowiedział, że uwolni króla po przekazaniu mu 2/3 sumy okupu. Tymczasem Filip August i Jan bez Ziemi zaoferowali cesarzowi 80 000 marek, jeśli przetrzyma on Ryszarda w więzieniu do 1194 r. Henryk odrzucił tę propozycję. Pieniądze został przekazane cesarzowi przez jego ambasadorów i Ryszard odzyskał wolność. Filip August napisał wówczas do Jana: Strzeż się. Diabeł jest na wolności.
Podczas nieobecności Ryszarda, jego brat Jan był bliski objęcia tronu. Ryszard wybaczył mu jednak ciągłe spiskowanie i, dla zachowania spokoju, wyznaczył go na swojego następcę w miejsce Artura z Bretanii. Z całą siłą rozpoczął się konflikt Ryszarda z Filipem. Kiedy król Francji zaatakował fortecę Ryszarda Chateau-Gaillard, ogłosił, że "nawet jeśli jej mury będą z żelaza, on i tak ją zdobędzie". Ryszard odpowiedział, że "nawet jeśli jej mury będą z masła, on i tak ją obroni".

Zdeterminowany obronić przed Filipem andegaweńskie posiadłości na kontynencie, Ryszard sprzymierzył się ze swoim teściem, królem Sanchem VI z Nawarry, hrabią Flandrii Baldwinem IX oraz hrabią Boulogne Renaldem, którzy najechali ziemie króla Francji. Pozycja Ryszard uległa wzmocnieniu, kiedy jego siostrzeniec, książę Otton Welf, został w 1198 r. wybrany królem niemieckim. Dzięki tym sojuszom i własnym talentom dowódczym, Ryszard odniósł nad Filipem szereg zwycięstw. Niedługo po wyjściu z niewoli, w 1194 r., pokonał Filipa pod Freteval i zdobył jego archiwum finansowe. W 1198 r. wygrał bitwę pod Gisors. Ruszając do ataku wypowiedział słowa "Bóg i moje prawo" (franc. Dieu et mon Droit, ang. God and my Right), które po dziś dzień jest mottem Królestwa Anglii.

W marcu 1199 r. wieśniacy z Limousin odkryli niedaleko Chalus prawdopodobnie pochodzący z czasów rzymskich skarb. Według prawa przypadał on władcy tej ziemi, czyli wicehrabiemu Aimarowi V. Dowiedział się o tym jednak król Ryszard, który bardzo potrzebował pieniędzy. Król ogłosił, że wicehrabia powinien mu oddać część skarbu. Zebrał najemników i ruszył na ziemie wicehrabiego. Ten konsekwentnie odmawiał podzielenia się odkryciem, więc Ryszard zniszczył ziemie wicehrabiego ogniem i mieczem i obległ zamek Châlus-Chabrol.
Wczesnym wieczorem 26 marca 1199 r. Ryszard spacerował wokół zamku doglądając prac oblężniczych. Nie założył na siebie zbroi. Z zamku co jakiś czas dawali o sobie znać łucznicy, ale ich działaniom poświęcano niewielką uwagę. Jeden z obrońców, który w jednej ręce trzymał łuk a w drugiej patelnię, którą chronił się od strzał oblegających, upatrzył sobie za cel króla (prawdopodobnie nie wiedział nawet od kogo celuje). Wystrzelił pierwszą strzałę, od której król się uchylił. Druga strzała trafiła Ryszarda w lewe ramię, tuż poniżej karku. Król próbował wyciągnąć strzałę w swoim namiocie, ale bezskutecznie. Wezwany chirurg (zwany przez Hovedena "rzeźnikiem") usunął grot. Rana pozostała jednak nieodkażona i wdała się gangrena. Podobno umierający król rozkazał przyprowadzić przed swoje oblicze łucznika, który wystrzelił feralną strzałę. Człowiek ten, nazywany przez kronikarzy Peterem Basilim, Johnem Sabrozem lub Bertranem de Gurdun, był jeszcze chłopcem. Zapytany przez króla dlaczego strzelił do niego, chłopak miał odpowiedzieć, że był to akt zemsty za śmierć jego ojca i braci. Ryszard wybaczył mu, uwolnił i obdarował 100 szylingami. Niedługo później wyruszyli gońcy z ostatnią wolą króla. Ryszard swoje ziemie oddawał młodszemu bratu, Janowi, a majątek siostrzeńcowi, Ottonowi.
Ryszard zmarł we wtorek, 6 kwietnia, leżąc w ramionach swojej matki. Kronikarz napisał, że król zmarł śmiercią lwa zabitego przez mrówkę. Kiedy król umarł, kapitan najemników imieniem Mercadier, aresztował niefortunnego łucznika i powiesił go na drzewie. Wnętrzności i mózg Ryszarda zostały pochowane w katedrze w Charroux w Akwitanii, jego serce spoczywa w katedrze w Rouen, zaś ciało zostało pochowane niedaleko grobu jego ojca w opactwie Fontevraud.
Śmierć Ryszarda oznaczała początek końca imperium andegaweńskiego. Pod nieudolnymi rządami jego brata odpadały kolejne prowincje, które włączał do swojego państwa Filip August.
Opinie o życiu i panowaniu Ryszarda nie są jednoznaczne. Dawna historiografia chwaliła jego rycerskie czyny, nowsza gani go za zaniedbywanie spraw wewnętrznych Anglii. Był, jak napisał Steven Runciman, złym synem, złym mężem i złym królem, ale dzielnym i znakomitym żołnierzem.


Ostatnio zmieniony przez Gość dnia Sob 16:45, 28 Lip 2007, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry

Gość







PostWysłany: Sob 16:37, 28 Lip 2007    Temat postu:

Fryderyk I Barbarossa (Rudobrody) (ur. ok. 1125, zm. 10 czerwca 1190) - z dynastii Hohenstaufów, syn księcia Szwabii - Fryderyka II i księżniczki Judyty, córki księcia Bawarii Henryka IX Czarnego (zm. 1126) z rodu Welfów, konkurencyjnego w tamtym okresie wobec Hohenstaufów. Po śmierci ojca (1147) przyjął tytuł księcia Szwabii (jako Fryderyk III), 4 marca 1152 został koronowany na króla niemieckiego, a 18 czerwca 1155 został koronowany cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W latach 1154-1186 był również królem Włoch. Fryderyk Barbarossa miał dwie żony: pierwszą była poślubiona ok. 1147 r. Adelajda von Vohburg (zm. 1190), z którą się rozwiódł w 1153 r., drugą żoną była posłubiona w 1156 r. Beatrycze I Burgundzka (zm. 1184), córka Renaud III, hrabiego Burgundii i Macon (zob. Franche-Comté). Wszystkie dzieci Barbarossy pochodziły z drugiego małżeństwa. W swych rządach wzorował się na najważniejszych cesarzach, między innymi Justynianie I Wielkim i Karolu Wielkim.
Zgodnie z ugodą zawartą z papieżem Eugeniuszem III w Konstancji w 1153 roku, w następnym roku Fryderyk wkroczył do Włoch. W trakcie działań zbrojnych w jego ręce wpadł Arnold z Bresci, którego wydał papieżowi Hadrianowi IV i został ukoronowany w Rzymie na cesarza 18 czerwca 1155 roku.
Konflikt rozpoczęło starcie z legatem papieskim Rolandem Bandinellim (późniejszym papieżem Aleksandrem III podczas sejmu Rzeszy w Besançon w roku 1157. Wtedy to legat papieski oświadczył, że korona cesarska stanowi kościelne "beneficjum" (słowem cesarz jest lennikiem papieża), odnawiając tym samym spór o inwestyturę. Kolejne starcie nastąpiło podczas sejmu na Polach Ronkalskich w roku 1158. Konflikt został zakończony ukorzeniem się Fryderyka I przed papieżem Aleksandrem III 24 lipca 1177 roku w Wenecji.
Od 1167 prowadził wojny z miastami północnowłoskimi, które w obronie przed nim zawiązały Ligę Lombardzką. Po odmowie króla Anglii - Ryszarda Lwie Serce, który nie przysłał swoich wojsk na pomoc Fryderkowi, cała kampania była skazana na klęskę. Odniósł on dotkliwą porażkę pod Legnano, niedaleko Mediolanu, 29 maja 1176, w bitwie tej sam został ranny i przez krótki czas sądzono nawet, że nie żyje. Fryderyk musiał negocjować z papieżem Aleksandrem III, jednak udało mu się narzucić miastom lombardzkim swoje zwierzchnictwo, choć zachowały autonomię.
Chcąc pokazać swą mocną pozycję jako cesarza Fryderyk zorganizował III krucjatę. Jej celem było odzyskanie utraconej w 1187 Jerozolimy. Po zawarciu pokoju z papieżem, wyprawa wyruszyła w 1189, przewodzili jej również: król Francji - Filip II August i król Anglii - Ryszard Lwie Serce. Wojska przemaszerowały przez Węgry, Serbię, Rumunię, oraz dotarły do Konstantynopola jesienią 1189 roku. Krucjatę tą zakończyło utonięcie cesarza w trakcie kąpieli w rzece Salef, w Antiochii.
Na tych wydarzeniach opiera się legenda, mówiąca, iż Fryderyk nie utonął i pojawi się, gdy Niemcy będą go potrzebować.
Powrót do góry

Gość







PostWysłany: Sob 16:48, 28 Lip 2007    Temat postu:

Gwidon z Lusignan (zm. 1194) - regent, później król Jerozolimy (1186-1192), a następnie Cypru (1192-1194).

Był Francuzem, trzecim synem Hugona VIII, hrabiego Lusignan, oraz młodszym bratem Amalryka II.

Przybył do Palestyny w 1180 roku, aby pojąć za żonę Sybillę, starszą siostrę króla Baldwina IV Trędowatego. Pomimo sprzeciwu baronów królestwa oraz samego króla, ślub odbył się na Wielkanoc. Stało się to głównie dzięki staraniom Agnieszki de Courtenay (matki Baldwina i Sybilli), która ostatecznie przekonała syna do wyrażenia zgody na to małżeństwo i oddania szwagrowi w lenno hrabstw Jaffy i Askalonu.

Rozwijająca się choroba utrudniała królowi samodzielne sprawowanie rządów. Z tego powodu w 1183 roku Baldwin powierzył Gwidonowi władzę zwierzchnią nad całym państwem oprócz Jerozolimy.

Większość baronów odnosiła się do regenta z niechęcią. Ostatecznie utracił ich szacunek w czasie najazdu wojsk Saladyna, kiedy, dowodząc armią Królestwa Jerozolimskiego, nie potrafił samodzielnie podjąć jednoznacznych decyzji. Słabość charakteru oraz późniejszy zatarg z królem sprawiły, że Gwidon został pozbawiony urzędu regenta. Jednocześnie Baldwin starał się odsunąć szwagra od następstwa tronu. Bezskutecznie usiłował nakłonić Sybillę do unieważnienia małżeństwa. 23 listopada 1183 roku ogłosił swoim dziedzicem jej syna z pierwszego małżeństwa, kilkuletniego Baldwina.

Urażony Gwidon wypowiedział posłuszeństwo królowi. Wojska Baldwina odebrały mu Jaffę, nie udało im się jednak zdobyć Askalonu.

Zgodnie z życzeniem króla, po jego śmierci w 1185 królem ogłoszono małoletniego Baldwina V. Był on jednak chorowity i półtora roku później zmarł. Niemal natychmiast po jego śmierci Sybilla i Gwidon podstępnie zawładnęli Jerozolimą i większą częścią królestwa. Ich stronnik, patriarcha Jerozolimy Herakliusz, doskonale zdając sobie sprawę z niepopularności Gwidona, ukoronował tylko jego żonę. Koronę na głowę męża włożyła Sybilla.

Gwidon niedługo cieszył się swoim państwem. W 1187 roku kolejny napad Renalda z Châtillon na muzułmańską karawanę doprowadził do zerwania rozejmu z Saladynem. Armia muzułmańska wkroczyła do Królestwa Jerozolimskiego. Gwidon, wbrew zdrowemu rozsądkowi oraz radom hrabiego Rajmunda z Trypolisu, uległ namowom Renalda i wielkiego mistrza templariuszy, Gerarda z Ridefort, i dał wojsku rozkaz wyruszenia z Akki. Jego wyczerpana letnim skwarem armia została 4 lipca zaatakowana przez Saladyna pod Hittin. Bitwa zakończyła się straszliwą klęską Gwidona. Jego wojska zostały zdziesiątkowane przez muzułmanów, a sam król dostał się do niewoli. Chrześcijanie utracili również Święty Krzyż.

Porażka ta przesądziła o losie Królestwa Jerozolimskiego. W ciągu kilku następnych miesięcy Saladyn podbił prawie całe państwo. 2 października skapitulowała Jerozolima, której heroiczną obroną dowodził Balian z Ibelinu. Jedynym większym miastem pozostającym w rękach Franków był Tyr, ocalony dzięki niespodziewanemu przybyciu Konrada, syna margrabiego Montferratu.

Gwidon pozostał w niewoli do lipca 1188 roku, kiedy Saladyn wspaniałomyślnie uwolnił go, pod warunkiem, że powróci do Francji i nie będzie więcej uczestniczy w walkach z muzułmanami. Król nie miał jednak zamiaru wypełnić tego przyrzeczenia. Udał się do Tyru, aby przejąć kontrolę nad miastem. Konrad z Montferratu nie wpuścił jednak jego wojsk, jako że Gwidon stracił, jego zdaniem, prawa do korony. Król zdecydował się na desperacki krok - w sierpniu 1189 roku pomaszerował na Akkę. Oblężenie tego miasta trwało prawie dwa lata, ale dzięki pomocy wojsk trzeciej krucjaty, dowodzonych przez królów Ryszarda Lwie Serce i Filipa Augusta, zakończyło się powodzeniem. Po tym sukcesie wojskom krzyżowym udało się odzyskać znaczną część wybrzeża z miastami Jaffą i Cezareą.

Odzyskanie skrawka Królestwa Jerozolimskiego nie poprawiło sytuacji Gwidona, który po śmierci swojej żony w 1190 roku stracił formalne prawo do korony. Jego sytuacja wyjaśniła się dopiero w 1192 roku, kiedy odkupił od templariuszy Cypr. Gwidon został królem tej wyspy, rządzonej odtąd przez dynastię Lusignanów.
Powrót do góry

Gość







PostWysłany: Sob 16:51, 28 Lip 2007    Temat postu:

Renald z Châtillon (ur. 1125 zm. 4 lipca 1187) - książę-regent Antiochii w latach 1153-1160, następnie wasal Królestwa Jerozolimskiego i senior Zajordania (od 1175 roku).
Był Francuzem, młodszym synem Godfryda, hrabiego Gien i seniora Châtillon-sur-Loing. Przybył do Palestyny jako uczestnik II krucjaty i, nie mając większych perspektyw w ojczyźnie, postanowił pozostać na Bliskim Wschodzie. W 1151 roku zaciągnął się na służbę u króla jerozolimskiego Baldwina III. Wraz ze świtą monarchy udał się do Antiochii, gdzie poznał księżną Konstancję, wdowę po Rajmundzie z Poitiers. Renald spodobał jej się. Dwa lata później zostali małżeństwem, a Renalda ogłoszono oficjalnie księciem. Spotkało się to z niechęcią zarówno baronów, jak i formalnego seniora Antiochii, cesarza bizantyjskiego Manuela I Komnena.
Renald prowadził agresywną politykę. Za namową cesarza Manuela, który obiecał uznać prawa księcia do władzy nad Antiochią, wypowiedział wojnę ormiańskiemu księciu Torosowi. Odebrał mu okolice Aleksandretty, które podarował templariuszom. Od tej pory członkowie zakonu byli stronnikami Renalda.
Wkrótce potem książę zawarł układ z Torosem, skierowany przeciwko Bizancjum. Renald zaczął snuć plany inwazji na rządzony przez namiestnika cesarskiego, Jana Komnena, Cypr. Potrzebne do realizacji tego zamierzenia pieniądze dał Renaldowi, po ciężkich torturach, niechętny mu patriarcha Antiochii Emeryk. W 1156 roku oddziały Renalda złupiły doszczętnie Cypr i wzięły do niewoli namiestnika oraz wszystkich dostojników. Ewakuowały się z wyspy dopiero na wieść o zbliżaniu się floty bizantyjskiej.
Na początku 1159 roku dotarła do Renalda informacja o tym, że w stronę jego księstwa kieruje się silna armia, dowodzona osobiście przez cesarza Manuela. Książę nie miał złudzeń co do szans swoich wojsk w starciu z Bizantyjczykami. Udał się w worze pokutnym do obozu cesarskiego pod Mamistrą i tam publicznie ukorzył się przed cesarzem. Manuel przebaczył mu, postawił jednak trzy warunki. Po pierwsze, zamek w Antiochii miał być na każde żądanie oddany załodze bizantyjskiej. Po drugie, Renald miał oddać do dyspozycji cesarza oddział wojska. Po trzecie, patriarchat łaciński w Antiochii powinien być zastąpiony patriarchatem greckim. Z tego ostatniego postulatu cesarz zrezygnował, prawdopodobnie pod wpływem rozmów z królem Baldwinem, który wkrótce także przybył do cesarskiego obozu. Po tych ustaleniach, 12 kwietnia 1159 roku Manuel uroczyście wkroczył do Antiochii. Podczas jego wjazdu, Renald prowadził za uzdę cesarskiego konia.
Rządy Renalda w Antiochii zakończyły się w listopadzie 1160 roku, kiedy to w czasie jednej z łupieskich wypraw książę został wzięty do niewoli przez Madżd ad-Din Ibn ad-Daja, namiestnika Aleppa. Ani antiocheńczycy, ani król Baldwin, ani cesarz Manuel nie zainteresowali się wykupieniem go z niewoli.
Muzułmanie wypuścili go na wolność wraz z Joscelinem III de Courtenayem dopiero w 1175 roku. Kilka miesięcy później Renald ożenił się ze Stefanią z Milly, owdowiałą dziedziczką panującego nad Zajordanią zamku Kerak.
W Królestwie Jerozolimskim Renald należał do stronnictwa Lusignanów, Courtenayów i templariuszy. Nie zgadzał się z pokojową polityką króla Baldwina IV - nieustannie organizował napady na karawany muzułmańskie, co kilkakrotnie doprowadziło do zerwania rozejmu między Królestwem Jerozolimskim i Saladynem.
W 1183 Renald zdobył port Ajla (zajęty przez Saladyna w grudniu 1170 roku). Natychmiast przystąpił do realizacji planu, z którym nosił się już od dłuższego czasu. Zwodował na Zatoce Akaba flotyllę statków, których zadaniem miało być łupienie okrętów muzułmańskich na Morzu Czerwonym oraz nadmorskich miast. Korsarze splądrowali miasteczka na wybrzeżu Afryki, spalili statki w kilku arabskich portach i zatopili okręt wiozący pielgrzymów do Dżiddy. Ten ostatni czyn wywołał gwałtowną reakcję całego muzułmańskiego świata i nastawił wrogo do Franków wszystkich władców islamskich, nawet dotychczasowych ich sojuszników, co znacznie pogorszyło sytuację Królestwa Jerozolimskiego.
Skutkiem działań Renalda była także kolejna wojna z muzułmanami w 1187 roku, która doprowadziła do zajęcia przez nich prawie całego królestwa. Sam Renald po bitwie pod Hittin dostał się do niewoli, następnie zaś został ścięty mieczem przez Saladyna.
Powrót do góry

Gość







PostWysłany: Sob 16:54, 28 Lip 2007    Temat postu:

Baldwin IV Trędowaty (fr. Baudouin IV le Lépreux) (ur. 1161, zm. 16 marca 1185 w Jerozolimie) - król jerozolimski od 1174 roku.

Był synem Amalryka I i jego pierwszej żony Agnieszki z Courtenay, młodszym bratem Sybilli. Od 9 roku życia cierpiał na trąd. Jego wychowawcą był arcybiskup Wilhelm z Tyru.

Baldwin został koronowany na króla cztery dni po śmierci swojego ojca, 15 lipca 1174 roku. Rządy regencyjne do osiągnięcia przez niego wieku 16 lat sprawował Rajmund, hrabia Trypolisu i książę Galilei. Powołanie go na ten urząd zapoczątkowało rozłam wśród dostojników Królestwa Jerozolimskiego. Większość miejscowych baronów i joannici popierali Rajmunda i jego pokojową politykę. Pozostali, między innymi Renalda z Châtillon, Joscelin III (tytularny hrabia Edessy), templariusze oraz przybysze z Zachodu, opowiadali się za bardziej agresywnymi działaniami. Młody Baldwin starał się utrzymywać równowagę między obydwoma stronnictwami, co utrudniał mu duży wpływ matki, będącej siostrą Joscelina III. To właśnie ona przeforsowała zawarcie małżeństwa między księżniczką Sybillą a pochodzącym z Francji Gwidonem de Lusignan, którego nie akceptował ani Baldwin, ani większość baronów. Skutkiem działań hrabiny Agnieszki było także powołanie Herakliusza, arcybiskupa Cezarei, na patriarchę Jerozolimy.

W polityce zagranicznej Baldwin dążył do zjednoczenia chrześcijan w walce z muzułmanami, zaś z drugiej strony, do zawarcia na pewien czas pokoju z Saladynem. W maju 1180 roku udało mu się podpisać rozejm. Niestety, w swoich planach król nie wziął pod uwagę charakteru Renalda de Châtillon, który ani myślał przerwać swoich napaści na muzułmańskie karawany. Doprowadziło to do zerwania rozejmu i uwięzienia w Damietcie 1500 chrześcijańskich pielgrzymów, zdążających na statkach do Ziemi Świętej.

Na początku 1183 Baldwin zachorował na febrę. Choć udało mu się podźwignąć z choroby, w jej efekcie trąd zaatakował go ze zdwojoną siłą. Król stracił władzę w rękach i nogach i niemal zupełnie oślepł. Nie mogąc samodzielnie rządzić, powierzył szwagrowi Gwidonowi urząd regenta i władzę nad całym państwem poza Jerozolimą.

Mniej więcej w tym samym czasie Renald z Châtillon zdobył port Ajla (zajęty przez Saladyna w grudniu 1170 roku) i zwodował na Zatoce Akaba flotyllę statków, których zadaniem miało być łupienie okrętów muzułmańskich na Morzu Czerwonym oraz nadmorskich miast. Korsarze splądrowali miasteczka na wybrzeżu Afryki, spalili statki w kilku arabskich portach i zatopili okręt wiozący pielgrzymów do Dżiddy. Ten ostatni czyn wywołał gwałtowną reakcję całego muzułmańskiego świata. Wszyscy władcy islamscy, nawet dotychczasowi sojusznicy Franków, odwrócili się od nich.

W odpowiedzi Saladyn we wrześniu 1183 roku wraz ze swym wojskiem wkroczył do Palestyny. Naprzeciwko niemu wyruszyła armia frankijska pod wodzą Gwidona z Lusignan. Do ich spotkania doszło w pobliżu Źródła Goliata na równinie Ezdrelon. W starciu tym Gwidon okazał się człowiekiem niezdecydowanym i nie radzącym sobie w sytuacjach kryzysowych. Wobec jego długiego wahania tylko zdecydowana postawa hrabiego Rajmunda z Trypolisu i barona Ibelinu uchroniły armię przed klęską.

Wkrótce potem doszło do kłótni między Gwidonem i królem. Baldwin zwołał baronów królestwa na naradę, w efekcie której Lusignana pozbawiono regencji. Król postanowił ponownie przejąć bezpośrednie rządy. Aby zapobiec w przyszłości objęciu władzy przez szwagra, 23 listopada 1183 roku monarcha ogłosił dziedzicem swojego siostrzeńca Baldwina. Jednocześnie bezskutecznie starał się przekonać Sybillę do unieważnienia małżeństwa. Obrażony Gwidon wycofał się do swojego hrabstwa. Wojska królewskie odebrały mu Jaffę, Lusignan obronił jednak przed nimi swoje drugie miasto, Askalon.

W 1185 roku spodziewający się rychłej śmierci Baldwin powierzył regencję hrabiemu Trypolisu, Rajmundowi. Kilka tygodni później zmarł. Jego szczątki spoczęły w kościele Świętego Grobu
Powrót do góry

Gość







PostWysłany: Sob 20:03, 28 Lip 2007    Temat postu:

Rajmund III z Trypolisu (ur. 1140, zm. 1187) – Hrabia Trypolisu od 1152 do 1187. Jedna z najwybitniejszych postaci okresu krucjat.

Syn Rajmunda II i Hodierny (córki króla Jerozolimy, Baldwina II). W 1164 został pojmany przez Nur ad-Dina i uwolniony dopiero w 1174. W tym czasie Amalryk I rządził Hrabstwem Trypolisu jako regent. Rajmund III z kolei dwukrotnie został regentem Królestwa Jerozolimskiego w okresie 1174–1177 oraz 1185-1186.

Jako jedyny z arystokracji Królestwa Jerozolimskiego cieszył się szacunkiem Sułtana Saladyna. W 1187 pozwolił synowi Saladyna na przemarsz z 20-tysięczną armią przez swoje ziemie, pod warunkiem że Saraceni przejdą przez nie w nocy. Jego pozwolenie zlekceważył mistrz templariuszy - Gérard de Ridefort który rzucił się na 20 tysięcy Saracenów z 20 templariuszami i 10 szpitalnikami w bitwie u źródeł Cresson.

Gerard uciekł z jednym towarzyszem, a ten wypadek połączony z porwaniem siostry Saladyna przez Gwidona z Lusignan dał Saladynowi pretekst do wojny, która zakończyła się bitwą pod Hittin i upadkiem Królestwa Jerozolimskiego. Pod Hattin Rajmund tworzący straż przednią krzyżowców kilkakrotnie przebił się szarżą przez linię Saladyna zgodnie z rozkazem, jednak zobaczywszy że reszta armi nie chce ruszyć żeby nie odsłonić Prawdziwego Krzyża wygłosił słynną w setkach pieśni trubadurów wypowiedź do chrześcijańskiego rycerstwa: "Rycerze... wasz król rozkazuje wam zostać tutaj i umrzeć z pragnienia. Ja proszę was żebyście pojechali ze mną i polegli w walce.Co wybierzecie??". Następnie, według legendy, Rajmund nie oglądając się za siebie ruszył pędem w sam środek linii Saladyna, a wraz z nim spora część konnych rycerzy. Saladyn poznawszy pędzącego na jego armię Rajmunda, którego bardzo szanował, rozkazał wojskom rozstąpić się przed szarżą i nie stawiać oporu. W ten sposób wraz z Rajmundem życie uratowali jego dwaj synowie, późniejszy obrońca Jerozolimy - Balian z Ibelinu oraz 80 innych rycerzy. Rajmund zmarł na zapalenie opłucnej w Trypolisie pod koniec listopada 1187.
Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum BRACIA DOBRZYŃSCY Strona Główna -> POWIĄZANE Z ZAKONEM (cosas conectadas con la orden) Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
 
 


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group

 
Regulamin